ശ്രീദേവി നായരുടെ കവിത

പിരിയാന്‍ എത്ര ദുഃഖം

ജീവിതം നിഴലുകളായി,

ഞരമ്പുകളായി,ഓര്‍മ്മകളായി

മറ്റൊരാളിലേയ്ക്ക് പ്രവേശിക്കുകയാണ്!

ഇത്തിരി നേരത്തെ സൌഹൃദം

നൊടിനേരം കൊണ്ട്

ആത്മാവിന്റെ ഭാഗമായ ബന്ധങ്ങള്‍,

പ്രണയങ്ങള്‍,

ഒരേകാലത്തിന്റെ മാന്ത്രികത;

ഏതു മാന്ത്രിക വിരലുകളാണ്

ഈ കാലത്തില്‍ തന്നെ നമ്മെ ഒന്നിപ്പിച്ചത്?

പരിചിത ബന്ധങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നാം

ഉറ്റവരായി,

പിരിയുമ്പോള്‍ നമുക്കെത്ര ദുഃഖം!

കാലങ്ങളായീ നാം ഒന്നായിരുന്നെന്ന

ധാരണയില്‍,

നാം ചിരകാല വ്യക്തികളാണെന്നു ധരിക്കുന്നു.

കാലം മാറുമ്പോള്‍

നാം വെറും പഴങ്കഥകള്‍ മാത്രം!

നമ്മെക്കുറിച്ചുള്ള മറ്റുള്ളവരുടെഓര്‍മ്മകളും

വൃത്തിഹീനമായ പാത്രങ്ങള്‍ പോലെ

എവിടെയോ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു!

ശ്രീദേവി നായരുടെ കവിത

ശൂന്യത

പ്രണയതീരത്തുനിന്ന് ഞാന്‍ മടങ്ങിപ്പോന്നത്

മനസ്സിന്റെ ഉഷ്ണവനത്തിലേയ്ക്കാണ്.

ഒന്നുമില്ലാത്ത ഈ ലോകത്തിന്റെ തനത്

സ്വഭാവംചൂടുമാത്രമാണെന്ന് ഇപ്പോഴറിയുന്നു.

മനസ്സിലുള്ളതെല്ലാം നമ്മുടെ അവകാശങ്ങളുടെ

പട്ടികയില്‍ ഇടം തേടുമെന്ന് നാം വ്യാമോഹിക്കുന്നു!

നമ്മള്‍ ശൂന്യരാണ്.

ആരോടും സ്നേഹമില്ലാത്തവര്‍.

ജനിതകമായും നമ്മള്‍ ശൂന്യരാണ്!

ശരീരത്തിനുള്ളിലെ അവയവങ്ങള്‍ക്ക്

നമ്മെക്കാള്‍ എത്രയോ മാന്യതയുണ്ട്.

വ്യക്തമായ കാരണങ്ങള്‍ ഉള്ളപ്പോഴാണ്

അവ സംവാദത്തിനോ,വിവാദത്തിനോ

ഒരുമ്പെടുന്നത്!

എന്നാല്‍ നമ്മള്‍;

അയുക്തിയുള്ളപ്പോഴെല്ലാം ക്രമം തെറ്റിയ്ക്കും.

(ഓര്‍മ്മയുടെ ദുരന്തങ്ങള്‍ക്ക് മേല്‍

സംഗീതത്തിന്റെയും,പ്രേമത്തിന്റെയും

സുഗന്ധം പുരട്ടി എല്ലാം മറക്കാന്‍

കഴിയുന്ന നമ്മള്‍ എത്ര ശൂന്യര്‍!